ماه بانو

و دوباره شب شد و این تراژدی مضحک خوابم را به یغما برد ، چقدر کشنده هست بودن یکطرفه ، ایکاش ایامی رسد که زمانی دلی برای ماندن نداریم، پایی هم برای آمدن نداشته باشیم. وقتی روزنه ایی با آمدنمان در دلی باز میکنیم ، با رفتن بی موقعمان حفره ایی عمیق به اندازه خاطراتمان ایجاد میکنیم.

کلا دریایی شدم ، شب که میشه مد خاطرات تا اوج دیوانگی و بی قراری مرا بالا میکشد و صبحگاهان با خاطری رنجور از تلاطم بی رحم بودن و نبودن چون جزر مرا پایین میکشد که این هبوط رمق از من برده و به ضعف و درد مبتلایم کرده.

نمیدانم کجای این فرایند که عاشقی نام دارد شیرین و جذاب است ، شاید هم سهم من از این فرآیند همین هست که اگر اینچنین هست ، عجب دردی هستی تو ای عشق