ماه بانو

از فرط بی خوابی چشمانم به سختی باز است ، نمیدانم چه زخمی بر دل دارم که هر زمان دهان میگشاید ، بی قرار و بی خوابم میکند ، شرر برجانم می اندازد و پیکرم  را بی رمق و بی جان میکند ، زمان توقف میکند و در نقطه عاشقی تنها مرحم ، محرمم اشکهایم هست که به اطفائ آتش درونم می آید اگر چه سوز دارد ،نبضم با یاد نفسم به جریان می افتد .

این درد جانکاه توانم را تقلیل داده و روانم را پریشان میسازد و این شک و تردید دمار از من می ستاند.ایکاش هیچ کس در این بلا تکلیفی نماند و نباشد. یادش چون مخدر است هر زمان که پر میشوم از یادش سرخوش و سرمست میشوم و هر زمان که به یادم نیست تمام بدنم دچار درد میشود.